ایسنا: علی اصغر شیرزادی می گوید: هرکاری که باعث رونق کتاب و کتاب خوانی شود، ستودنی است و جشن امضا و رونمایی اقدامی مثبت است که به ترویج کتاب خوانی کمک می کند.

این نویسنده درباره ارزیابی اش از رونمایی کتاب و جشن امضا، با بیان این که این کار، اقدام مثبتی در جهت معرفی کتاب است، اظهار کرد: مراسم رونمایی و جشن امضا کار بجا و درستی است که در سه چهار سال اخیر بیشتر شده است و با توجه به شمارگان اندک کتاب ها، این مراسم توانسته به نوعی در ترویج و رونق بخشیدن به کتاب خوانی کمک کند.

او تأکید کرد: با توجه به وضعیت بسیار تأسف بار شمارگان کتاب، جشن امضا و رونمایی کار مطلوب و خوبی است اما بهتر است برگزارکنندگان این مراسم به آثار نویسندگان شاخص و معروف بسنده نکنند و مقهور نام و شهرت آن ها نشوند؛ به نویسنده های جوان توجه کنند، زیرا آن ها به رغم دشواری هایی که وجود داشته در این عرصه دوام آورده و فعالیت می کنند.

شیرزادی خاطرنشان کرد: رونمایی و جشن امضای کتاب در شناساندن کتاب و رونق بخشیدن به کتاب خوانی مفید، مطلوب و مؤثر است و مطلوب تر است که به شاعران و نویسندگان جوان توجه شود.

او درباره این که در این گونه مراسم مخاطب زیادی حضور ندارد و کسانی که حاضر می شوند بیشتر از دوستان و آشنایان نویسنده هستند، گفت: حضور مخاطبان در اختیار نویسنده و ناشر نیست، و این طور نیست که نویسنده و ناشر از قبل تصمیم بگیرند که مخاطبان حضور داشته باشند یا خیر، آن ها معمولا برای حضور مخاطبان فراخوان می دهند، خبرش منتشر می شود و علاقه مندان در هر حوزه ای می توانند شرکت کنند و مانعی برای حضور آن ها وجود ندارد. نباید توپ را در زمین نویسنده و ناشر بیندازیم.

این داستان نویس افزود: باید نگاهی به شرایط اجتماعی، سیاسی و فرهنگی جامعه داشته باشیم. امیدوارم به تدریج علاقه مندان بیشتری منهای دوستان و خویشاوندان نویسنده در این گونه مراسم شرکت کنند.

او با بیان این که در کشورهای اروپایی این مراسم به عنوان سنت پذیرفته شده است، گفت: در کشورهای خارجی در جشن های امضا و رونمایی کتاب تعداد کثیری شرکت می کنند و نویسنده وقت زیادی را صرف می کند که کتابش را برای مخاطبان امضا کند. امیدوارم در ایران نیز این طور شود. البته با آرزو کردن و امیدوار بودن کار پیش نخواهد رفت و باید دلایل کاهش شمارگان کتاب را ریشه یابی و کالبدشکافی کنیم.

شیرزادی با اشاره به گذشته کشورمان که جمعیت کمتری نسبت به الان داشت که اغلب درس نخوانده بودند و در روستاها زندگی می کردند، گفت: اگر به کتاب های ناشران سال های گذشته نگاهی داشته باشیم، می بینیم تیراژ چاپ اول کتاب ها ۵۰۰۰ نسخه بوده که اکنون به یک دهم این تعداد رسیده است، و این مسئله این سوال را به ذهن متبادر می کند که چرا این اتفاق افتاده است؟

او افزود: باید از خودمان بپرسیم اساسا مطالعه کردن و کتاب خواندن با چه انگیزه ای شکل می گیرد؟ کسانی به سمت مطالعه می روند که به صورت جدی نیاز به دانستن و فکر کردن دارند و جست وجوگر هستند. شاید این نیاز در جامعه ما لطمه دیده است و فکر می کنند که دیگر نیازی به دانستن ندارند.

علی اصغر شیرزادی اظهار کرد: یک بحث کلیشه ای وجود دارد که برای داشتن جامعه ای کتاب خوان باید از کودکان شروع کنیم، اما این اتفاق نمی افتد. به طور مثال مرسوم است که در روز معلم کودکان برای معلمان خود هدیه بگیرند. بسیار شنیده ام خانم یا آقای معلم می گوید برای من کتاب نیاورید؛ این جمله تأثیر خیلی بدی بر روی بچه ها می گذارد. می توانند حداقل چیزی نگویند. در جامعه ای که معلم اهل مطالعه نباشد و سرانه مطالعه حدود یک ساعت است، از دیگر لایه های مردم چه توقعی می توان داشت؟! یا در محیط آموزش عالی بپرسید که نیما یوشیج کیست؟ یا بگویید یک بیت از شعر حافظ را بخوانند، لنگ می زنند.

او با بیان این که ادبیات جدی و حقیقی در همه جای جهان طیف مشخصی خواننده حرفه ای دارد گفت: کتاب های عامه پسند در اروپا، که به رمان بلواری معروف هستند، یعنی در پارک و بلوار می خوانند و همان جا رها می کنند تا دیگری بخواند، یا رمان های چند نسل پیش که شاخص هستند مثلا آثار ویلیام فاکنر، «خشم و هیاهو» و «حریم» در کتاب فروشی ها در جای معینی قرار دارند، و حتی تعداد معینی از رمان «خشم و هیاهو» طی چند سال در کتاب فروشی ها وجود داشت، یا آثار همینگوی نیز این طور است. نمی توان گفت که همه کارهای نویسندگان حقیقی را باید بخوانند، و این طور نیست که بگوییم عامه مردم در جشن امضا و رونمایی شرکت کنند. به نظرم علاقه مندان محدود کتاب که می آیند، جای خوشحالی دارد.

این نویسنده گفت: رمان های عامه پسند که من به آن ها می گویم داستان یک بار مصرف نیز بازار کسادی دارند و شمارگان آن ها نیز زیاد نیست، شاید دلیل آن این باشد که مردم با موبایل های خود سرگرم هستند و به کتاب ها توجه ندارند. به طور مثال کتاب های فهمیه رحیمی تیراژ بالایی داشت. پیش از انقلاب در مجله های عامه پسند پاورقی های عامه پسند زیاد بود که بنا بر شرایط آن دوران نوشته می شد و بعد از انقلاب کتاب هایی رحیمی و چند نویسنده دیگر خلاهایی را که به خاطر نبود مجله ها به وجود آمده بود پر می کرد.

او در انتها تأکید کرد: هر کاری که منجر به رونق بخشیدن به مطالعه و جلب توجه دیگران به ویژه به خواندن و دانستن انجام شود ستودنی است و باید به بانیانش درود فرستاد.

منبع