پدر پیری در حال احتضار و در بستر بیماری فرزندش را نصیحتی کرد. پدر گفت:

پسرم! هرگز منتظر هیچ دستی در هیچ جای این دنیا مباش و اشک هایت را با دستان خود پاک کن، چراکه همه رهگذرند.

پسرم! زبان استخوانی ندارد ولی این قدر قوی است که بتواند به راحتی سری سخت را بشکند. پس مراقب حرف هایت باش.

فرزندم! به کسانی که پشت سرت حرف می زنند بی اعتنا باش؛ آن ها جایشان همانجاست، دقیقا پشت سرت، و هرگز نمی توانند از تو جلوتر بیفتند. پس نسبت به آنان گذشت داشته باش.

پسرم! سن من ۸۰ سال است ولی مانند هشت دقیقه گذشت و دارد به پایان می رسد؛ پس در این دقیقه های کوتاه زندگی، هرگز کسی را از خودت ناراحت نکن و مرنجان!

پسر عزیزم! قبل از اینکه سرت را بالا ببری و نداشته هایت را پیش خدا شکوه و گلایه کنی، نظری به پایین بینداز و از داشته هایت شاکر باش!