مردی چهار پسر داشت. او هرکدام از آن ها را در فصل های مختلف به سراغ درخت ناک فرستاد که در فاصله ای دور از خانه شان روییده بود.

پسر اول را در زمستان فرستاد؛ دومی را در بهار، سومی در تابستان و پسر چهارم در پاییز.

سپس پدر همه را فراخواند و از آن ها خواست که بر اساس آنچه دیده بودند، درخت را توصیف کنند.

پسر اول گفت: چه توصیفی از درختی خشک و مرده و زشت می توان داشت؟

پسر دوم گفت: اتفاقا درختی زنده و پر از امید شکفتن بود.

پسر سوم گفت: درختی بود سرشار از شکوفه های زیبا و عطرآگین و باشکوه ترین صحنه ای بود که تا به امروز دیده ام.

پسر چهارم گفت: درخت بالغی بود که بسیار میوه داشت و پر از حس زندگی بود.

پدر لبخندی زد و گفت: همه شما درست می گویید، اما زمانی می توانید توصیف زیبایی از زندگی درخت و انسان داشته باشید که تمام فصل ها را در کنار هم ببینید.

اگر در زمستان های زندگی تسلیم شوید، امید شکوفایی بهار، زیبایی تابستان و باروری پاییز را از دست می دهید و کل زندگی تان تباه می شود.

پس در خوشی ها و زیبایی های زندگی به خاطر داشته باشید که حال دوران همیشه یکسان نیست.

طوری زندگی کنید که اگر زمستان آن رسید، از آنچه بوده ایم، لذت ببریم.