مرد رباخوار و عیاشی بود که هرگاه گناه می کرد، به او می گفتند: گناه نکن!

در جواب می گفت: خداوند أَرْحَمُ الرَّاحِمِين است، نترسید! او هرگز بندۀ خود را هر چقدر هم که بد باشد، نمی سوزاند. من باورم نمی شود، او از مادر مهربان تر است، چگونه مرا بسوزاند در حالی که این همه در خلقت من زحمت کشیده است!

روزگار گذشت و سزای عمل این مرد رباخوار، پسر جوانی شد که در معصیت خدا، پدر را در جیب گذاشت و به ستوه آورد، تا آنجا که پدر آرزوی مرگ پسر خویش می کرد.

گفتند: واقعا آرزوی مرگش را داری؟

گفت: والله کسی او را بکشد نه شکایت می کنم، نه بر مردنش گریه خواهم کرد.

گفتند: امکان ندارد پدری با این همه حب فرزند که زحمت بر او کشیده است، حاضر به مرگ فرزندش باشد.

گفت: والله من حاضرم، چون مرا به ستوه آورده و به هیچ صراط مستقیمی سربه راه نمی شود.

گفتند: پس بدان، بنده هم اگر در معصیت خدا بسیار گستاخ شود، خداوند أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ از او به ستوه می آید و بر سوزاندن او هم راضی می شود .

قتِلَ الْإِنْسانُ ما أَكْفَرَهُ؛ مرگ بر اين انسان، چقدر كافر و ناسپاس است. (عبس:۱۷)