سلام آقای خوبم. آقا جانم به وسعت تمام دلتنگی های دنیا با شما حرف دارم. اما از کجا شروع کنم؟ از دل بی قرارم برایتان بگویم؟ از دلتنگی ها و اشک های هر روز و هر شبم در دوری شما بگویم؟ از شوق و شور بی حد دلم برای فقط یک لحظه دیدار شما بگویم؟ از هق هق و لرزش صدایم موقع دعا برای شما در قنوت وترم بگویم؟ از بند آمدن زبانم هر روز موقع خواندن زیارت عاشورا بگویم وقتی به عبارت اَنْ يَرْزُقَنى طَلَبَ ثارِكَ مَعَ اِمامٍ مَنْصُورٍ می رسم؟ از قلب سرشار از امیدم هر روز موقع خواندن اَللّهُمَّ اَرِنِي الطَّلْعَه الرَّشيدَه در دعای عهدم؟ قربانتان شوم از کجا بگویم؟ شما که حال و روز من را بهتر از خودم می دانید. اصلاً مگر خود شما نبودید که مرا عاشق و شیفتۀ خود کردید؟ فدای شما، پس این همه دوری و درد تا کی؟ آقاجان می دانید چقدر سخت است وقتی کسی را عاشق خود می کنید اما رخ نشانش نمی دهید؟ سحر امروز در حرم پدرتان امام رضا وقت قنوت نماز وتر باز یاد شما افتادم. اشک امانم نداد. همش فکر می کردم چرا خدا مرا نمی بخشد که پاک شوم و لایق دیدارتان گردم. از خدا طلب بخشش و استغفار می کردم. آخرش خدا را به امام رضا قسم دادم که مرا ببخشد. امام رضا را به جوادش قسم دادم تا از من روی بر نگرداند. به حق همسایگی قسمش دادم. محبوب من، شاید باورتان نشود اما بزرگ ترین ترس من این است که بمیرم و شما را نبینم. گل زیبای نرگس، حرف ها و گلایه هایم را نشنیده بگیرید. می دانم که خودم بدم که از دیدار شما محروم مانده ام. مولا جانم ما برای ظهور شما زیاد دعا می کنیم. شما خودتان هم تعجیل آن را از خداوند بخواهید. آخر شیعه که غیر از شما پناهی ندارد، کسی را ندارد