آینه ها

آدم ها آینه اند.

آینه هایی که آرام آرام زندگی شان را انعکاس می دهند.

بعضی انعکاس نورند.

انگار خود نورند. در برابرشان که می ایستی نور کورت می کند و برای لحظه ای هیچ نمی بینی. آنها بسیار دست نیافتنی اند و اگر بخواهی می توانی راه را با نورشان روشن کنی.

از بعضی برای دیدن خودت استفاده می کنی. اصلا انعکاس تواند و آینه هایی دوست داشتنی. دوست داری ساعت ها بنشینی و خودت را و بلکه همه ی دنیا را در آنها نگاه کنی.

اما بعضی آنقدر کدرند که هیچ چیزی را منعکس نمی کنند. انگار نه انگار که آینه اند. تنها شیشه هایی هستند، دست مالی شده روزگار کثیف. و بیشتر آدم های این روزگار آینه هایی هستند که آنقدر آلودگی روی شان نشسته که یادشان رفته آینه اند.

آینه هایی که اگر نمی توانند انعکاس نور شوند، حداقل انعکاس دوست باشند.

فهیمه پورمحمد- قاصدک 1391/12/9